Απορίας άξιον
πώς τα κατάφερα
και έφτασα εδώ πάνω.
Κοιτάω πέρα.
Επίπεδη η γη
της προσδοκίας μου.
Δίχως τους λόφους
η θάλασσα φαντάζει
ουτοπία.
Σ’ αυτό το υψίπεδο
της προνομιακής μου
ευγνωσίας,
τον κάματο απολύω
κρατώ την ευτυχία.
Άξιζε ο κόπος.
Όχι για τη θέα ωστόσο.
Για τον αέρα
που ανάπνευσα
όντας στην ανηφόρα.
Γι αυτόν μονάχα
η ανάβαση είχε αξία.