Όσο ο καιρός βαδίζει,
τόσο κι εγώ εκείνη αντιγράφω.
Όχι πως το φροντίζω,
μόνο το σώμα αναλαμβάνει την ευθύνη.
Μικρές, απλές, προσεκτικές κινήσεις
σαν να κοιτάζω τη σκιά μου
να χορεύει.
Παλιά, μισούσα
εκείνη τη βαθιά ρυτίδα
ανάμεσα στα φρύδια.
Την είχε για καμάρι της ωστόσο.
Εδώ φωλιάζει μου ’λεγε η αλήθεια.
Εδώ ανασαίνει η μνήμη μου η ζώσα.
Αχ μάνα, μην και σου μοιάσω
κάποτε φοβόμουν.
Τώρα ευτυχώ να κουβαλώ
Την ίδια εκείνη, τη βαθιά ρυτίδα,
ανάμεσα στα φρύδια.