Ήτανε τότε
που κυνηγούσαμε τον άνεμο
πίσω απ’ τις ώρες
τις καρφωμένες στα μεσάνυχτα.
Τότε που παίζαμε κορώνα γράμματα
την κάθε επιθυμία μας
χωρίς να λογαριάζουμε τους ήχους
αυτού που περιμέναμε.
Γύρω μας αγάπες που δεν ζήσαμε,
όνειρα που δεν κάναμε,
βλέμματα που δεν διασταυρώθηκαν
ποτέ με τα δικά μας.
Απλώναμε τα χέρια
και ξέπλενε η βροχή
τα ίχνη από τη λύπη μας.
Και δεν είχαμε τίποτα
πέρα από την προσδοκία του απόβροχου
και τη λάμψη του ήλιου
στις πλυμένες παλάμες μας.